Op dag 16 hebben we vooral weer wat kilometers gevreten. Heel veel was er langs de baan niet te zien. Ook mount Rushmore was eigenlijk totaal niet de moeite om er 50 km voor om te rijden. Wel heel aangenaam was de zijsprong naar Hot Springs, waar we in een natuurlijk zwembad (met enkele heel leuke features) genoten van een heel ontspannende namiddag...

Op dag 15 bezochten we het noordelijke en oostelijke deel van Yellowstone. Ook nu moesten we enkele keren stoppen om een kudde bizons te laten passeren. Aangezien de oostelijke ingang niet open was, dienden we via de noordelijke ingang Yellowstone te verlaten, en via Montana onze terugreis verderzetten. Zo kwamen we op de I-95, een interstate die van Seatle tot voorbij Chicago gaat. Dit betekent dat we de laatste 2000 km op een en dezelfde weg zouden vertoeven...

Dag 14 moest ook een van de hoogdagen van onze reis worden, maar dat viel allemaal bijna volledig in het water, of moet ik zeggen in de sneeuw. Blijkbaar was het park rond de Grand Tetons nog niet open voor autoverkeer, en langlaufski's hadden we niet meteen bij. We hebben we er kunnen genieten van enkele fenomenale landschappen, die in de zomer overigens volledig groen uitslaan.

We besloten dan maar redelijk snel door te rijden naar Yellowstone. De bedoeling was om het park via de zuidelijke ingang te betreden. Helaas stond er op een bord te lezen dat de zuidelijke ingang nog dicht was. Na wat gegoogle op de iphone, bleek dat de zuidelijke en oostelijke ingangen nog niet voor het publiek geopend waren door de lange winter. En alsof we het zo gepland hadden, bleken de westelijke en noordelijke ingangen net vandaag te openen. Voor de westelijke ingang moesten we wel een heel stuk terugkeren, en hadden we een rit van minstens 3 uur voor de boeg. We maakten meteen rechtsomkeer, en in de namiddag kwamen uiteindelijk aan in West Yellowstone, een stadje net aan de westelijke ingang. We besloten eerst zuidelijk te rijden, tot aan de old faithful, en onderweg de leuke stopplaatsen aan te doen. Hierbij moesten we enkele keren traag langs enkele bizons rijden die op de weg aan het wandelen waren. De fauna is daar immers heel nadrukkelijk aanwezig, in tegenstelling tot de parken daarvoor. De noordelijke kant zouden we dan de dag erna bezoeken...

Dag 13 reden we vooral noordelijk, richting Yellowstone, en via Salt Lak City. Eventueel gingen we ook via de zoutvlakte van Bonneville rijden, maar dat ging een te grote omweg zijn. We reden dan maar zo ver mogelijk noordelijk, om de dag erop de Grand Tetons te kunnen bezoeken. Het rode stof van het zuidwesten was inmiddels al volledig ingeruild voor het witte tapijt...

Nog geen twee dagen geleden liepen we rond in Death Valley, met meer dan 35 graden. Toen we op dag 12 opstonden, bleek er een sneeuwbui over onze slaapplaats getrokken te zijn. Na ons ontbijt vertrokken we richting Zion NP, maar het weer beloofde weinig goeds. We reden door een ferme sneeuwbui. Gelukkig werd het weer beter toen we Zion naderden. Een heel mooi park, vooral om uren lang te hiken. Daarvoor hadden we helaas geen tijd, dus beperkten we ons vooral tot een rondrit op de bus, die ons doorheen de kloof rondvoerde. Op de terugweg stopten we bij enkele stopplaatsen.

Daarna reden we door naar Bryce Canyon, dat we net voor zonsondergang bereikten. Het park was eigenlijk al dicht, maar gelukkig konden we het wel nog binnenrijden. Daar konden we nog enkele mooie uitzichtspunten bewonderen, vooraleer in the middle of nowhere in een echte sneeuwstorm terecht te komen, op een relatief klein baantje en amper 10 meter zicht. Bibi zat achter het stuur, en was blij om na verloop van tijd in het spoor van een vrachtwagen te kunnen rijden, tot aan de interstate. Daar reden we nog even verder, en zochten we vervolgens een motel op...

Op dag 11 lieten we (het marginale) Las Vegas achter ons, en vertrokken we richting Utah. Eerst bezochten we de Hoover Dam, best een knap staaltje gezien de periode waarin het gebouwd werd, maar tegenwoordig mss wat gedateerd. De rest van de dag maalden we weer vooral kilometers in een steeds mooier wordend landschap...

Na een gokje gewaagd te hebben de avond voordien, vertrokken we de dag erop richting Death Valley, een enorm uitgestrekte desolate plaats. We reden het park in langs de zuidkant, op een hoogte van zo'n 1500m, en vandaar ging het gestaag bergaf op lange wegen, tot een diepte van 86m onder de zeespiegel. Hoewel het bewolkt was, steeg de buitentemperatuur gestaag van pakweg 15 graden tot zo'n 36 graden. Badwater is een zoutvlakte, waar het makkelijk meer dan 50 graden kan worden in de zomer. In het volledige natuurpark is er heel weinig groen te zien...Het bloempje dat ik getrokken heb, was dan ook een van de uitzonderingen. We hadden geen tijd om de volledige 400km van zuid naar noord af te leggen, dus besloten we om halverwege af te draaien naar het westen, en terug te keren naar Las Vegas, waar we 's avonds volop van de marginaliteit daar konden proeven. De Venetian is wel spectaculair om eens door te wandelen...

Op dag 7 en 8 bouwden we een rust in, en bleven we in LA. LA was niet meteen een hoogvlieger. Leuk was wel dat we via via zowel een pool party als een penthouse party hebben kunnen bijwonen in LA :-)
Op dag 9 begonnen we vervolgens onze terugweg naar Chicago. In de vooravond kwamen we aan in Las Vegas. We hadden een hotelkamer gereserveerd in het kitscherige maar goedkope Excalibur. Ik heb er zelfs geen foto van genomen van ons hotel :-)

29 palms ligt vlak bij de ingang aan Joshua Tree national park. Best wel een mooi park, waar we wat op rotsen geklauterd hebben, enkele mooie uitzichten gezien hebben, en bijna klem gereden waren en zonder benzine gevallen waren. We hadden op een ruw paadje een verkeerde afslag genomen, en we waren een small, ruw baantje opgegaan, waar we uiteindelijk rechtsomkeer moesten maken wegens niet te doen met onze wagen wegens teveel rotsen. Spannend was dat onze benzinetank al serieus leeg was, en we net op een stuk zaten waar normaal geen kat voorbijkomt :-)

Uiteindelijk zijn we dan toch mooi terug op de hoofdbaan terechtgekomen, en zijn we eerst het park weer uitgereden om te tanken. Vervolgens zijn we het park opnieuw binnengereden, en het tweede deel van het park doorkruist, o.a. met de cactussen en het uitzicht tot in Mexico.

Daarna was het in rechte lijn naar Los Angeles. Het initiele plan was om voor zonsondergang op de pier van Santa Monica te staan, maar door onze problemen eerder bleek dit echter niet mogelijk. Op onze weg naar LA kwamen we ook een gigantisch windmolenpark tegen. Het zou me niet verbazen als daar alleen meer windmolens staan dan in gans Europa samen...

Toen ze de voorsteden van LA binnenreden, kregen we honger, en zijn we eerst een sushi-restaurant binnengestapt, mijn eerste keer, en het viel reuze mee. Erna zijn we tot aan de pier van Santa Monica gereden, het officiële eindpunt van de Route66, deden ze onze schoenen uit en stapten we in de Stille Oceaan :-) Een plotse grote golf overspoelde al onze schoenen...gelukkig stonden ze er nog :-)

Op dag 5 besloten we eerst nog eens terug te keren naar de Grand Canyon, aangezien we de avond ervoor er maar een stukje van gezien hadden. Het weer was nog steeds schitterend, en het zicht adembenemend. Tijd om te hiken of de canyon af te dalen hadden ze niet, dus na enkele uitzichtspunten rustig bezocht te hebben, besloten we vervolgens onze reis verder te zetten, richting California.

Daarbij volgden we weer een bekend stukje route66, dat voor een keer sterk afwijkt van de interstate. Onderweg is er ook een stukje doorheen de bergen. Dit in combinatie met enkele dreigende wolken, gaf een heel speciale sfeer :-) Na door het dorpje Oatman gereden te hebben, reden we vervolgens richting Needles, en uiteindelijk nog tot 29 Palms, waar het bulkte van de kapperszaken die allemaal een marine haircut aanboden. Vlak naast het dorpje lag immers de grootste marinebasis in de VS. Na een lekkere pizza en het incident met de verstopte WC konden we eindelijk naar ons bed...